Zaproszenie kontrahenta na obiad, zamówienie cateringu do siedziby przedsiębiorstwa, czy przygotowanie konferencji wraz z wyżywieniem – to wszystko działania, które zdarzają się w praktyce wielu firm. Bardzo często wyżywienie jest jednym z nieodłącznych elementów efektywnej pracy zespołu lub wymaga tego rodzaj relacji z klientem. Zagadnienie zaliczenia tego typu działań do kosztów działalności gospodarczej, w związku ze zmianami dotyczącymi tak zwanych „kosztów reprezentacji”, budzi od kilku lat wiele kontrowersji. Jak w 2018 roku kształtują się zasady dotyczące kosztów posiłków i konferencji oraz na jakim stanowisku stoją organy podatkowe?
W obrocie gospodarczym często dochodzi do sytuacji, w której dana spółka decyduje się na cesję (sprzedaż) swoich wierzytelności do innego podmiotu. Bywa, że na wierzytelności te, oprócz należności głównej, składają się także naliczone lecz nieskapitalizowane odsetki. Zazwyczaj spółki podejmują decyzję o przeniesieniu wierzytelności na rzecz osoby trzeciej w przypadku gdy istnieje duże prawdopodobieństwo, że ich odzyskanie będzie bardzo utrudnione lub wręcz niemożliwe. W konsekwencji zbycie tych wierzytelności następuje poniżej ich wartości nominalnej, co prowadzi do poniesienia przez spółkę straty. W sytuacji gdy wierzytelności odsetkowe nie zostały zarachowane wcześniej do przychodu, strata z ich sprzedaży nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z przywołanym przepisem, kosztami podatkowymi są wszelkie racjonalne ekonomicznie koszty, które wykazują związek
z przychodami, a które jednoczenie nie zostały uwzględnione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych.
W związku z tym, że wynagrodzenie stanowiące opłatę za udzielenie gwarancji nie wiąże się z przekazaniem spółce żadnych środków finansowych, z których mogłaby ona korzystać, koszty te, jako niezwiązane z uzyskaniem lub korzystaniem z finansowania dłużnego, nie będą stanowiły dla podatnika kosztów finansowania dłużnego.
W przypadku odszkodowań, kar umownych i innych wydatków wynikających z odstąpienia przez podatnika od umowy należy uznać, że wykazują one związek z przychodami, wówczas gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie jakiegoś przychodu, czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich, czyli ogólnych, dotyczących całej działalności.
Okazuje się, że tak. Ale oczywiście nie w każdym przypadku. W dwóch wydanych w kwietniu 2018 r. interpretacjach Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że ponoszone przez spółkę z o.o. wydatki na stosowny ubiór i kosmetyki dla pracowników, którzy kontaktują się z klientami przez internet w formie wideorozmów mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Na korzystną interpretację w tym zakresie mogą liczyć także twórcy filmów i zdjęć reklamowych. Natomiast organy podatkowe nie zgadzają się, by tego typu wydatki do kosztów mogli zaliczać aktorzy, prezenterzy, czy osoby prowadzące blogi internetowe.
Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT ograniczenie w zakresie zaliczania do kosztów podatkowych, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Ministerstwo Finansów wyjaśnia jak rozumieć ten przepis.
Wydatki na karnety sportowe dla pracowników, w części sfinansowanej przez pracodawcę, stanowią koszt uzyskania przychodów dla pracodawcy w podatku dochodowym. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznaje, że tego typu wydatki mogą przyczynić się do poprawy zdrowia pracowników, efektywności i jakości wykonywanej pracy, a także do integracji i poprawy komunikacji między pracownikami oraz zintegrowania pracowników z pracodawcą. Wszystko to może wpłynąć korzystnie na wysokość osiąganych przez pracodawcę przychodów.
Pierwszym możliwym terminem jest 1 stycznia 2019 r., jeśli oczywiście przez te pierwsze 6 miesięcy okaże się, że mechanizm podzielonej płatności (split payment) działa sprawnie. System obowiązkowy wprowadzimy najpierw w tych branżach, w których obecnie stosujemy odwrotne obciążenie - mówi Wojciech Śliż, dyrektor departamentu VAT w Ministerstwie Finansów, w rozmowie z DGP.
Ministerstwo Finansów pracuje nad przepisami, które sprawią, że przestanie się opłacać przenoszenie aktywów do innego kraju tylko po to, aby uniknąć podatku. Projekt nowelizacji w tej sprawie ma być gotowy już w kwietniu i wejść w życie od 2019 roku – potwierdził Maciej Żukowski, dyrektor Departamentu Podatków Dochodowych w Ministerstwie Finansów, wyjaśniając, że chodzi opodatkowanie hipotetycznego zysku wyliczonego w oparciu o pewne założenie dochodowości przenoszonego majątku.
