Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 8 ust. 1 stanowi, że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali podatkowej.
Sąd Najwyższy wydał 7 października 2009 r. uchwałę, w której stwierdził, że za szkodę wyrządzoną wykonaniem nieprawomocnego nakazu zapłaty zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, następnie uchylonego, wierzyciel nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zmianami), chyba że złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji i jego popieranie było zachowaniem zawinionym (sygn. akt III CZP 68/09).
Od 1 stycznia 2010 r. (także w 2013 roku) osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze (o ile umowy te nie są zawierane w ramach działalności gospodarczej), jeżeli wybiorą ryczałt ewidencjonowany, płacą podatek w wysokości 8,5% uzyskanych przychodów bez względu na ich wysokość.
Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają, jakiego rodzaju stosunek prawny ma wiązać członka zarządu ze spółką. Praktyka obrotu gospodarczego wykształciła trzy podstawowe formy prawne, w ramach których członek zarządu może realizować nałożone na niego zadania, tj.: - stosunek powołania, - umowa o pracę oraz - umowa o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontrakt menedżerski lub umowa o podobnym charakterze.