Kto powinien zapłacić VAT w sytuacji gdy pracownik wystawia fikcyjne ("puste") faktury bez wiedzy i zgody swojego pracodawcy? Obecnie w orzecznictwie sądowym występują dwa różne poglądy dotyczące tego, kto w takim przypadku ponosi odpowiedzialność za uregulowanie VAT-u. Ale może się to zmienić, ponieważ NSA skierował do TSUE pytanie prejudycjalne ws. tzw. pustych faktur. Zdaniem ekspertów, pracodawca powinien dowodzić dochowania należytej staranności w zakresie nadzoru i kontroli pracy nad pracownikiem. Jednak ten ostatni może się przed tym skutecznie obronić. Niemniej znawcy tematu przekonują, że brzmienie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT wydaje się tutaj jednoznaczne. Istniejące spory interpretacyjne można zmienić, np. poprzez wprowadzenie definicji wystawcy faktury.
Polska wchodząc w 2004 do Unii Europejskiej wyraziła chęć bycia w „unijnej rodzinie” oraz m.in. przyjęła dorobek prawny UE wprost, tak jak był on przez lata wypracowany oraz zgodziła oddać niektóre dziedziny życia w kompetencje zarządzania i legislacji UE. Zrozumiałym jest, że aby dobrze zarządzać tworem składającym się z 27 krajów, pod każdym względem różnych krajów, trzeba posiadać narzędzia, aby wspólne dziedziny życia funkcjonowały jednakowo i w określonym porządku.
Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma istotne znaczenie w dobie aktywnej działalności polskich przedsiębiorców na rynkach innych Państw członkowskich. System VAT opiera się na neutralności VAT z zachowaniem konieczności zapewnienia wpływów do budżetów państw członkowskich w miejscu konsumpcji towaru lub usługi podlegającej opodatkowaniu. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma na celu opodatkowanie usług, które świadczone są za pomocą infrastruktury znajdującej się w innym Państwie niż siedziba podatnika. Najnowsze orzecznictwo europejskie tj. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 kwietnia 2022 w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL oraz poprzedzające go wyroki w sprawach C-547/18, Dong Yang Electronics, oraz C 931/19, Titanium Ltd., wskazują drogę w rozumieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT wymaga prawidłowego określenia chwili dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. W przypadku czynności długoterminowych, gdy obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych, największy problem stwarza ustalenie momentu wykonania usługi. Spory wywołuje odpowiedź na pytanie, które usługi możemy uznać za wykonane z końcem okresów rozliczeniowych, gdy są ustalane. Natomiast gdy nie mamy określonych okresów rozliczeniowych, powstaje pytanie, czy umowa długoterminowa jest wykonana z dniem jej zawarcia czy zakończenia. Obecnie organy zajmują niekorzystne dla podatników stanowisko.
Świadczę usługi informatyczne oraz serwisowe sprzętu komputerowego (drukarki, laptopy, skanery, komputery stacjonarne, składanie komputerów). Wykonuję je głównie na rzecz osób prywatnych. W związku z tym, że usługi świadczę przeważnie stacjonarnie w domu klienta, posiadam przenośną kasę online. Klienci nie odwiedzają mnie w mojej siedzibie (brak stałych godzin pracy). Pierwszy kontakt odbywa się na telefon lub e-mail, a zapłata po wykonaniu usługi. Czy w sytuacji gdy nie mam żadnego zlecenia (bywa tak nawet kilka dni), kasę online muszę mieć cały czas włączoną i połączoną z Internetem?
Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym 21 października 2021 r. wyroku (sygn. akt I FSK 1695/21) uznał, że podatnik, który w regulaminie określił zasady korzystania z pojazdów do celów służbowych wraz z karami za ich nieprzestrzeganie, wykluczającymi ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, oraz zapewnił kontrolę przestrzegania tych zasad, może odliczać pełny VAT od wydatków samochodowych. Niestety, odmienne stanowisko prezentują organy podatkowe. Ich zdaniem określenie kar za nieprzestrzeganie zasad użytkowania pojazdu oznacza, że podatnik przewiduje możliwość złamania zasad. Dlatego nie może odliczać pełnego VAT.
