Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego (np. wydatki na aranżację pomieszczeń, lokali) mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie, wydatki, które nie są rozliczane w kosztach poprzez odpisy amortyzacyjne, stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio lub pośrednio związane z przychodami i należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpowiednio w dacie uzyskania odpowiadających im przychodów bądź w przypadku kosztów pośrednich na dzień, na który ujęto te koszty w księgach rachunkowych.
Kwestia kwalifikacji poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów nieustannie przysparza trudności wielu przedsiębiorcom. Dlatego też zagadnienie to niejednokrotnie było przedmiotem rozstrzygnięć Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Szczególnie często przedsiębiorcy zastanawiają się gdzie przebiega granica pozwalająca zakwalifikować poniesione koszty jako wydatki na szeroko rozumianą reklamę, a kiedy będziemy mieli do czynienia z reprezentacją niestanowiącą kosztu uzyskania przychodów (w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT). Niepewność tą nasila fakt dynamicznych zmian rzeczywistości gospodarczej i przesuwanie granicy, pomiędzy zachowaniami, które stanowią reprezentację, a tymi przyjętymi za dobrą praktykę czy obyczaj, bez których współczesny biznes nie może funkcjonować.
Nadzwyczajna w ostatnim czasie aktywność Rady Polityki Pieniężnej oraz związany z nią wzrost stóp procentowych z pewnością przyprawiają o ból głowy wielu podatników, którzy w związku z tym będą ponosili większe koszty finansowania dłużnego. Nie wszyscy mają jednak świadomość, że od 2019 roku w ustawie o CIT znajduje się regulacja, która umożliwia uzyskanie oszczędności podatkowej w kwocie nawet do 47,5 tys. zł w roku podatkowym, a wzrastające stopy procentowe pozwolą na szybsze dojście do tej granicy.
Spotkanie wigilijne i prezenty a podatki. Nadszedł magiczny czas, który udziela się również w naszych miejscach pracy. Pojawiły się już nostalgicznie wyglądające choinki, a zapachowe świece przywołują mnóstwo wspomnień z naszego dzieciństwa. Pracodawcy za to, jakby wprost proporcjonalnie do zbliżających się świąt tracą na swojej srogości. I bardzo często, pomimo nietworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, decydują się na zorganizowanie firmowych spotkań wigilijnych oraz wręczenie drobnych lub też mniej drobnych upominków. A dział księgowy zachodzi w głowę – co począć z tymi fakturami. Jak rozliczyć podatkowo spotkanie wigilijne i prezenty dla pracowników i kontrahentów?
Wydatki na członków zarządu w kosztach podatkowych spółki. Zdaniem organów podatkowych, aby wydatki na rzecz prezesa lub innego członka zarządu spółki można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów spółki, powinien łączyć go ze spółką stosunek pracy lub inny równorzędny. W przypadku, gdy prezes lub członek zarządu nie jest pracownikiem spółki, konieczność ponoszenia przez spółkę wydatków na jego rzecz powinna wynikać z prawidłowo zawartych umów (np. cywilnoprawnych), a w przypadku ich braku z uchwał wspólników podjętych zgodnie z prawem albo mieć podstawę w umowie spółki, czy też wynikać z postanowień regulaminów lub statutu spółki, przewidujących zwrot należności z tytułu wydatków na rzecz osób niebędących pracownikami spółki. Tak argumentował np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 8 listopada 2021 r.
Limit - pełna księgowość 2022. Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych (pełnej księgowości) występuje po przekroczeniu limitu przychodów w wysokości 2 000 000 euro. Dokonując przeliczenia, według średniego kursu euro z dnia 1 października 2021 r., limit ten wynosi 9 188 200 zł. Wobec czego, jednostki, których przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy przekroczą ten limit, zobowiązane będą do prowadzenia ksiąg rachunkowych w 2022 r.
Wypłata ekwiwalentu za niewykorzystany urlop po miesiącu, w którym ustał stosunek pracy oznacza, że świadczenie to wypłacane jest po terminie. W konsekwencji, zgodnie z przepisami podatkowymi, może być zaliczone do kosztów podatkowych w miesiącu, w którym zostało wypłacone, a nie w miesiącu, za który jest należne. Tak wynika z odpowiedzi Ministerstwa Finansów na interpelację poselską.
Opłata roczna jako koszt podatkowy. W większości transakcji dotyczących zbycia prawa użytkowania wieczystego, strony regulują kwestię zwrotu opłaty rocznej zapłaconej przez zbywcę w umowie. Zazwyczaj strony ustalają, iż nabywca zobowiązany będzie do przekazania zbywcy kwoty odpowiadającej części uiszczonej przez zbywcę opłaty za użytkowanie wieczyste, wyliczonej proporcjonalnie i obejmującej okres od dnia, w którym dochodzi do zbycia tego prawa do końca roku, w którym transakcja nastąpiła. Niemniej, mogą zaistnieć sytuacje, w których kwestia ta nie zostanie uregulowana w umowie, lub też umowa wprost wykluczać będzie zwrot kosztów opłaty rocznej w części dotyczącej tej części roku, w której zbywca przestanie być właścicielem prawa do użytkowania wieczystego. W takim przypadku rozważyć należy jak zbywca powinien zakwalifikować pod względem podatkowym wydatki poniesione na zapłatę opłaty rocznej.
