17 marca 2020 r. Rada Polityki Pieniężnej ustaliła stopy procentowe NBP na następujących poziomach (w skali rocznej): stopa referencyjna 1,00%; stopa lombardowa 1,50%; stopa depozytowa 0,50%; stopa redyskonta weksli 1,05%; stopa dyskontowa weksli 1,10%. Uchwała RPP w tej sprawie wchodzi w życie 18 marca 2020 r. Od tego dnia zmienią się też powiązane ze stopami NBP stawki odsetek ustawowych wynikających z kodeksu cywilnego.
1 października 2019 r. Związek Banków Polskich opublikował ww. wyjaśnienia (dalej „Informacje”), zaznaczając iż nie mają one oficjalnego charakteru, tak jak ministerialne Objaśnienia podatkowe o MDR z dnia 31 stycznia 2019 r. (dalej „Objaśnienia”), ale jednocześnie zalecając ich stosowanie, „jako dobrych praktyk w sektorze bankowym”. W kontekście wyjaśnień ministerialnych warto się zastanowić, czy to dobry pomysł? Nie przytaczając ani całych Informacji ani Objaśnień poniżej wskazuję najistotniejsze wątpliwości.
Rzecznik Finansowy informuje, że klienci banków zgłaszają mu coraz więcej wniosków o interwencje dot. nieautoryzowanych transakcji płatniczych. Banki, na których postępowanie skarżą się klienci, naruszają zasadę D+1, wynikającą z unijnych dyrektyw i polskiego prawa. Zgodnie z tą zasadą pieniądze powinny wrócić na konto klienta nie później niż do końca dnia roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia nieautoryzowanej transakcji lub po dniu otrzymania zgłoszenia od klienta. Bank powinien najpierw niezwłocznie oddać klientowi pieniądze, a następnie – jeżeli ma podstawy, by sądzić, że klient powinien w całości lub części odpowiadać za nieautoryzowaną transakcję – dochodzić tej kwoty od klienta na przykład przed sądem.
Nie ma w naszym kraju przyzwolenia społecznego na niepłacenie długów, czy wyłudzanie pieniędzy przy pomocy fałszywych dokumentów. Natomiast ponad 1/4 Polaków uważa, że można usprawiedliwić kogoś, kto zataja informacje uniemożliwiające wzięcie kredytu, przepisuje majątek na rodzinę, by uciec przed wierzycielem, płaci gotówką bez rachunku, by uniknąć płacenia VAT oraz pracuje na czarno, by uniknąć ściągania długów z pensji. Takie m.in. wnioski płyną z raportu Moralność Finansowa Polaków, przygotowanego w czerwcu 2018 r. (już po raz trzeci) przez Konferencję Przedsiębiorstw Finansowych.
Treść art. 59a ustawy o kredycie konsumenckim świadczy o tym, że ustawa ta jest odrębną ustawą regulującą zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania pożyczek. A zatem, spółka akcyjna będąca instytucją pożyczkową, prowadzącą działalność w oparciu o ustawę o kredycie konsumenckim, spełnia przesłanki uznania jej za jednostkę organizacyjną uprawnioną, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek), o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.