Z wyjazdem w podróż służbową wiążą się koszty, które obciążają pracodawcę, a nie pracownika, i które należy rozliczyć. Pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą korzystać z własnych zasad rozliczania podróży służbowych. Jednak nie mogą one pozbawiać pracowników tych należności, które są gwarantowane pracownikom jednostek budżetowych. Dotyczy to zwrotu kosztów przejazdów, noclegów czy innych koniecznych wydatków, które pracownik poczynił, aby zrealizować cel podróży.
Prawo do wynagrodzenia jest nie tylko prawem majątkowym, ale przede wszystkim prawem podmiotowym pracownika. Na płaszczyźnie prawa cywilnego uprawniony na ogół nie musi swojego prawa realizować samodzielnie, w jego imieniu mogą działać umocowane do tego osoby, zaś prawa majątkowe są co do zasady zbywalne. Prawo pracy, w przeciwieństwie do prawa cywilnego, nie zakłada jednak równorzędności podmiotów, a ma za zdanie chronić pracownika. W jaki sposób prawo chroni informacje płacowe?
Wyjścia prywatne w godzinach pracy jest czasem, za który nie przysługuje wynagrodzenie. Jednak często odpowiednia kwota nie jest potrącana, gdyż pracodawca przyjmuje, że zostanie to wyrównane przy odpracowaniu przez pracownika wyjścia prywatnego. Jeżeli planowane odpracowanie nie odbędzie się, może dojść do nadpłaty wynagrodzenia, którą w pewnych sytuacjach trudno będzie odzyskać.
Przedstawiamy podsumowanie raportu dotyczącego wynagrodzeń w Warszawie w 2012 r. W 2012 r. 44,5% osób pracujących w Warszawie przyznało, że ich wynagrodzenia nie zmieniło się w stosunku do ubiegłego roku. Wynagrodzenia 41,3% mieszkańców Warszawy wzrosły, a tylko 11,7% zmalały – tak wynika z raportu przygotowanego przez Sedlak & Sedlak.
Sąd Najwyższy uznał, że wynagrodzenie za tworzenie utworów w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe na takich samych zasadach, jak każdy inny przychód z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.
Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego – pod warunkiem, że przepracowany okres wynosi co najmniej 6 miesięcy. W przepisach o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym brakuje jednak wytycznych, w jaki sposób ustalić, czy pracownik faktycznie przepracował 6 miesięcy.
Wynagrodzenie w przypadku umów cywilnoprawnych jest jedynie elementem dwustronnej czynności prawnej, zobowiązaniem jednej ze stron kontraktu do zapłaty określonej sumy, za wykonanie określonych prac, lub przedmiotów (dzieł). Wynagrodzenie to, w przeciwieństwie do wynagrodzenia za pracę, nie ma funkcji gwarancyjnej, nie spełnia też wymogów „socjalnych”. Zleceniodawcy lub zamawiającego nie obciążają bowiem tak szczegółowe zasady wypłaty wynagrodzenia, jak w przypadku umowy o pracę. Nie znaczy to jednak, że prawo cywilne w tym zakresie nie określa pewnych zasadniczych reguł, które powinny być respektowane pod rygorem odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania.
