Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał niedawno, że jeśli uzyskanie od kontrahenta kopii faktury korygującej w rozsądnym terminie jest niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, to podatnikowi nie można odmówić prawa do odliczenia VAT, jeśli wykaże on, że dana transakcja została w rzeczywistości zrealizowana na warunkach określonych w korekcie. Pojawiają się już pierwsze wyroki sądów polskich, uwzględniające wyrok Trybunału. Jednym z nich jest wyrok WSA we Wrocławiu.
Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, opodatkowani wg skali podatkowej PIT mogą skorzystać z odliczeń od dochodu (np. z tytułu przekazanych darowizn, wydatków na Internet), odliczeń od podatku (np. ulga na dziecko), a także z możliwości wspólnego rozliczenia z małżonkiem. Przedsiębiorcy opodatkowani liniowo mogą jedynie zmniejszyć swój dochód o zapłacone składki na ubezpieczenie społeczne, a podatek o składki z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego. Płacącym podatek w formie karty podatkowej zostaje tylko odliczenie składek na ubezpieczenie zdrowotne.
Od dochodu ze sprzedaży nieruchomości należy zapłacić podatek. Jednak można zgodnie z prawem zmniejszyć wysokość tego dochodu (a w konsekwencji i podatku), wykazując dopuszczalne koszty uzyskania przychodu. Należą do nich koszty notarialne, koszty pośredników, opłaty planistyczne, nakłady (wydatki związane z remontem czy modernizacją budynku), a także koszt nabycia nieruchomości.
Pan Romuald prowadzi firmę, a uzyskane dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowuje według skali podatkowej. Żona Pana Romualda uzyskuje dochody ze stosunku pracy, a dodatkowo wynajmuje poza działalnością gospodarczą własny lokal mieszkalny, z którego przychody opodatkowuje na zasadach ryczałtu 8,5%. Między małżonkami od początku trwania małżeństwa, tj. od sierpnia 2007 r., istnieje ustawowa wspólność majątkowa. Czy uzyskując dochody z wyżej wskazanych źródeł, małżonkowie zachowują prawo do wspólnego rozliczenia?
Okazałość czy wystawność oferowanego kontrahentowi poczęstunku w ogóle nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako kosztów reprezentacji, gdyż o takim ich charakterze decyduje tylko związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu i w interesie podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Próba rozróżniania wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.