Przy realizacji dużych inwestycji budowlanych zaangażowanych jest zazwyczaj wiele podmiotów gospodarczych. Rodzi to problemy w momencie, gdy główny wykonawca nie wypłaca należności podwykonawcom. Wówczas firmy realizujące inwestycje, uważają, iż to inwestor ma obowiązek uregulować zobowiązania pieniężne wobec nich. Przepisy dotyczące tej kwestii nie są spójne, jednak jednolite orzecznictwo sądowe pozawala określić, w jakich sytuacjach roszczenia wobec inwestora są uzasadnione.
Znane jest już pisemne uzasadnienie uchwały Izby Finansowej NSA z 24 października 2011 r. (sygn. II FPS 7/10), w której stosunkiem głosów 22 do 8 wygrała teza, że pakiety medyczne fundowane pracownikom przez pracodawcę są dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.
Uzasadnienie jest bardzo ciekawe, m.in. dlatego, że NSA odniósł się również do kwestii obliczania wartości takiego świadczenia. Ponadto ważne dla podatników argumenty przeciw tezie uchwały znalazły się w zdaniach odrębnych tych sędziów, którzy głosowali przeciw uchwale.
Organy podatkowe inaczej traktują odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Zdaniem fiskusa zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (np. gdyby nie doszło do bezumownego korzystania z nieruchomości), podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.