Sąd Najwyższy uznał w postanowieniu z 20 czerwca 2012 r. (sygn. akt I KZP 3/12), że jeżeli przepis przyjęty w ramach kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, zastosowanego na podstawie art. 7 § 1 kodeksu karnego skarbowego, nie zawiera znamion pozwalających, po ich wypełnieniu, na złożenie korekty deklaracji podatkowej, to wykluczone jest zaniechanie ukarania sprawcy na podstawie art. 16a kodeksu karnego skarbowego (k.k.s.) za tak zakwalifikowane przestępstwo, mimo że wypełniło ono również znamiona czynu objętego tym przepisem.
Czasem, w trakcie postępowania podatkowego, gdy strona nie skorzysta z przysługującego jej prawa w przeznaczonym do tego terminie, traci to prawo (tzw. uchybienie terminu), zaś jeśli wykona je po upływie terminu to czynność ta i tak jest prawnie bezskuteczna. Przywrócenie terminu polega na uznaniu przez właściwy organ, że strona postępowania podatkowego może skorzystać z przysługującego jej prawa, mimo że utraciła je z powodu upływu terminu wyznaczonego do skorzystania z tych uprawnień.
Jak wskazano w pierwszej części artykułu, przepadek przedmiotów jest środkiem karnym zabezpieczającym, orzekanym zarówno przy przestępstwach jak i wykroczeniach skarbowych. Celem jego stosowania jest pozbawienie sprawcy środków, którymi się posługiwał przy popełnieniu czynu zabronionego, lub które były ściśle połączone z przedmiotem czynu, służyły do jego opakowania. Sprawca nie powinien uzyskać z czynu zabronionego żadnych korzyści.