Dokonanie wyboru optymalnej formy otrzymywania wynagrodzenia przez wspólnika spółki z o.o. powinno być poprzedzony gruntowną analizą. W szczególności należy brać pod uwagę relacje pomiędzy wspólnikiem a spółką, m.in. to, czy wspólnik zamierza na rzecz spółki świadczyć usługi lub dostarczać rzeczy, czy chce być objęty systemem ubezpieczeń społecznych, a także czy wspólnikowi bardziej zależy na stałości własnych dochodów, czy na rozwoju spółki.
W wyroku z 3 października 2017 r., SK 31/15, Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął o niekonstytucyjności ułatwienia dla wierzycieli w dochodzeniu wierzytelności od wspólników niewypłacalnych spółek osobowych. W ślad za wyrokiem, ze skutkiem od 5 stycznia 2019 r., ustawodawca dokonuje zmian w art. 778(1) kpc, wskazując, iż nie jest możliwe rozszerzenie tytułu egzekucyjnego wydanego przeciwko spółce osobowej na tych wspólników, którzy w chwili wszczęcia postępowania przeciwko spółce nie byli jej wspólnikami.
Zgodnie z nowymi regulacjami, które obowiązują od 1 stycznia tego roku, przeprowadzenie transakcji łączenia i dzielenia spółek wymaga uzasadnienia ekonomicznego. W przypadku gdy fiskus uzna, że głównym celem połączenia lub podzielenia spółki jest osiągnięcie korzyści podatkowej, to może zażądać podatku od spółki przejmującej inną spółkę, a także od jej wspólników.
Wspólnicy spółek osobowych, którzy wykorzystują samochody będące własnością spółki do celów prywatnych, uzyskują w ten sposób nieodpłatne świadczenie, skutkujące powstaniem po stronie wspólnika przychodu. W sytuacji, gdy wspólnik nie jest jednocześnie pracownikiem spółki, powstały przychód należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł.