W dniu 26 maja 2011 r. zapadł interesujący wyrok WSA w Poznaniu (sygn. akt I SA/Po 312/11) w sprawie uznania przez organy podatkowe wykrytych w czasie remanentu nadwyżek w magazynie za przychód podatkowy. Jest to wyrok kontrowersyjny, gdyż jest korzystny dla organu podatkowego w sytuacji, gdy wydawałoby się rację ma podatnik. Zdaniem fiskusa nadwyżki te są nieodpłatnym świadczeniem, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt. 2 ustawy o CIT także w sytuacji, gdy nie stanowią świadczenia otrzymanego od innego podmiotu. Dotyczy to np. sytuacji wykrycia błędu pracownika, a nie rzeczywistego odkrycia w magazynie towarów i materiałów otrzymanych nieodpłatnie od dostawców.
W przypadku rozwiązania umowy najmu lokalu, strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym, może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów w podatku CIT, jeżeli nie wiąże się ze zmianą charakteru prowadzonej działalności. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) nie ma bowiem wtedy zastosowania. Ponadto, pojęcie „likwidacji środka trwałego” należy rozumieć w sposób szeroki, czyli nie tylko jako jego zniszczenie, ale także jako wycofanie z użytkowania.
Spółka podpisała umowę użyczenia środków trwałych. Na jej podstawie korzysta nieodpłatnie z maszyn i środków transportu. Spółka ponosi jednak koszty ich użytkowania, ubezpieczenia, napraw, a od używanych samochodów płaci również podatek od środków transportu. Czy podpisanie umowy użyczenia, której cechą jest nieodpłatność, rodzi zobowiązanie podatkowe z tytułu nieodpłatnego świadczenia?